Czym jest psychoterapia?

Geneza słowa pochodzi z greckiego określenia „psyche”, czyli dusza oraz „therapein”, czyli leczyć (Pieter, 1963). Psychoterapia jest metodą leczenia zaburzeń nastroju, osobowości oraz zaburzeń psychosomatycznych poprzez stosowanie przez terapeutę różnorodnych technik, których celem jest poprawa stanu psychicznego pacjenta. W psychoterapii istotne jest wyznaczenie celu przez pacjenta, a czasem z pomocą terapeuty wspólnie i dążenie do jego zrealizowania. Psychoterapeuta używa różnych technik takich jak pytania otwarte, komentarze, interpretacje, psychorysunki, metafory itp. Ważne jest, aby pacjent sam czuł potrzebę podjęcia psychoterapii i zdecydował o jej rozpoczęciu. Celem psychoterapii jest rozwój osobowości pacjenta, zdrowie psychiczne, poprawa funkcjonowania w relacjach społecznych i usunięcie objawów somatycznych. Wyodrębnia się cztery główne orientacje psychoterapeutyczne:

Psychoterapia psychodynamiczna wyjaśnia mechanizmy powstawania zaburzeń neurotycznych. Oparta jest na pracy z nieświadomymi konfliktami wewnętrznymi pacjenta pomiędzy id, ego i superego uruchamiających mechanizmy obronne, na relacji z terapeuta w kontekście przeniesienia i przeciwprzeniesienia. To chyba jedna z najdłuższych terapii oparta na pracy z nieświadomością pacjenta, interpretacjami terapeuty. Istotną rolę odgrywa tu świat fantazji i marzeń sennych pacjenta oraz relacje z obiektami.

Psychoterapia poznawczo – behawioralna

Objawy psychopatologiczne pacjenta wyjaśniane są poprzez automatyczne zachowania, których pacjent się wyuczył. Zaburzenia emocjonalne są skutkiem zaburzeń myślenia. W nurcie tym terapeuta wyjaśnia pacjentowi jego dotychczasowe sposoby myślenia i działania, a następnie poprzez dobór odpowiednich technik terapeutycznych uczy rozpoznawania i dysfunkcjonalnego sposobu myślenia a w konsekwencji jego eliminowania. Pacjent uczy się nowych form funkcjonowania.  

Psychoterapia humanistyczno – egzystencjalna

Źródłem zaburzeń są przekonania pacjenta narzucone przez innych ludzi, które są niezgodne z wewnętrznymi przekonaniami. W nurcie tym można wyodrębnić zróżnicowane szkoły psychoterapeutyczne takie jak: terapia skoncentrowana na osobie, Gestalt, egzystencjalna.

Psychoterapia systemowa

Polega na niesieniu pomocy poprzez wgląd w psychopatologie pacjenta w obszarze jego funkcjonowania w grupach społecznych, systemowych takich jak rodzina. W tym obszarze terapeuta zajmuje się psychoterapia całych rodzin oraz par. Pacjent (pacjenci) jest konfrontowany z bliskimi w obecności terapeuty.

Kto może być psychoterapeutą?

Zawód psychoterapeuty może wykonywać osoba spełniająca wymogi Polskich Towarzystw Psychologicznego i Psychiatrycznego. Na wymogi te składa się przede wszystkim ukończony akredytowany przez te towarzystwa kurs psychoterapii, odbycie terapii własnej oraz stała praca pod superwizją.

Jak wygląda pierwsza sesja?

Pierwsza sesja to konsultacja: spotkanie terapeuty z pacjentem, na którym pacjent zgłasza problem i umawia się z terapeutą na formę współpracy.

Psychoterapia  NIE JEST udzielaniem rad i drogowskazów jak żyć, jest PROCESEM angażującym pacjenta w ciężką pracę nad osobowością, prowadzącą do trwałych zmian mających służyć lepszemu funkcjonowaniu. Często proces ten jest długi i sprawiający pacjentom dyskomfort ze względu na wychodzenie ze „sfery komfortu”, do której pacjent jest przyzwyczajony, a która w rezultacie jest źródłem cierpienia.

Relacja z terapeutą

Jest to specyficzna relacja, w którą zaangażowany jest pacjent i terapeuta. Oparta jest na zaufaniu, etyce zawodowej psychoterapeuty oraz na pracy służącej zdrowieniu pacjenta.